Prolog

Wszyscy ciągle powtarzają by kochać ludzi bo tak szybko odchodzą. Lecz czy nie takie jest nasze przeznaczenie? Nasz życie jest darem.  Bezwarunkowym Darem, który otrzymujemy w dniu naszych narodzin. Jednak rodzimy się tylko i wyłącznie po to by któregoś dnia odejść. Zakończyć etap ludzkiej egzystencji na ziemi i podążyć w dalszą drogę. Jaka ona będzie i na czym polega nasze 'życie' po śmierci jest sprawą sporną i indywidualną, zależną zazwyczaj od wyznania. Ważniejsze jest jednak w jaki sposób wykorzystujemy nasze życie. Od najmłodszych lat rodzice uczą nas jak należy żyć, jak się zachowywać w danych sytuacjach a czego robić nam po prostu nie wolno. W pewnym momencie zaczynamy podejmować własne decyzję i odpowiadać za nie. Nie wszystkie są odpowiednie i bywa, że sprowadzają na naszą głowę różne problemy. Pozwalają nam one wyciągnąć odpowiednie wnioski przez co uczymy się tym samym na błędach. Dobre decyzje natomiast przynoszą sukcesy, które dają nam motywację i zapał do dalszej pracy. Uczymy się tym samym żyć i czerpać wszystko co najlepsze z życia.

Nie każdy ma jednak tą szansę. Coraz więcej ludzi zapada w stan śpiączki farmakologicznej bądź patologicznej. Dramatyczny jest fakt iż zwiększa się liczba dzieci zapadających w stan śpiączki. Ten głęboki sen a właściwie brak świadomości siebie i otoczenia u dzieci najczęściej wynika z patologi bądź różnego typu urazów.  Często pochłonięci karierą rodzice poświęcają swoim pociechom coraz mniej czasu i uwagi, narażając na coraz to nowe niebezpieczeństwa. Ciągle żyją w przekonaniu, że tragedie dotykające innych ludzi im nie grożą. Posiadają przecież pieniądze, które pomogą im wyjść w razie czego z opresji. Nie potrafią zrozumieć, że za pieniądze nie da kupić się życia.